„PRZEZ CHRYSTUSA, Z CHRYSTUSEM I W CHRYSTUSIE”
Następnie kapłan mówi: „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie Tobie, Boże,
Ojcze wszechmogący, w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała przez wszystkie
wieki wieków”. Jest to tzw. doksologia końcowa. Jest ona uwielbieniem Boga za dzieła
dokonane przez Niego w Chrystusie.
„Przez Chrystusa” oznacza pośrednictwo Chrystusa między Bogiem Ojcem a
człowiekiem. Przez Niego może człowiek dotrzeć do Boga Ojca. Przez Chrystusa Bóg mówi
do człowieka i przez Chrystusa człowiek mówi do Boga. „Z Chrystusem” oznacza, że z
Bogiem Ojcem jest także uwielbiony Syn Boży, który jest równy z Ojcem. „W Chrystusie”, to
znaczy, że Bóg Ojciec otrzymuje uwielbienie w Synu, a więc to określenie wskazuje także na
współistotność Syna z Ojcem. Uwielbienie Boga Ojca dokonuje się „w jedności Ducha
Świętego”. Duch Święty jest twórcą jedności Kościoła, który jest Ciałem Chrystusa. Duch
Święty mieszka w Kościele, uświęca go i daje nam odczuć swoją bliskość przez dary,
którymi nas obdarza. Uwielbienie Boga w doksologii końcowej jest więc uwielbieniem Trójcy
Przenajświętszej, czyli Boga Ojca przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym.
Na słowa doksologii wierni odpowiadają: „Amen”. To słowo jest odpowiedzią wiernych
na całą Modlitwę Eucharystyczną.
MODLITWA PAŃSKA
Gdy przyjrzymy się bliżej treści próśb Modlitwy Pańskiej, to zauważymy, że pierwsza
ich część nawiązuje do myśli zawartych w Modlitwie Eucharystycznej. „Święć się imię Twoje” – wielbimy Boga. „Przyjdź królestwo Twoje” – uczestniczenie we Mszy Świętej daje już tutaj,
na ziemi, udział w królestwie Bożym. „Bądź wola Twoja” – sprawowanie Najświętszej Ofiary
jest możliwe przez złożenie własnej ofiary, a to przecież wiąże się z wypełnieniem woli
Bożej. A więc pierwsze trzy prośby Modlitwy Pańskiej streszczają Modlitwę Eucharystyczną.
Natomiast pozostałe wezwania modlitwy Ojcze nasz wprowadzają nas w liturgię uczty
ofiarnej i przygotowują nas na przyjęcie Komunii Świętej. Wyraźnie na to wskazuje prośba:
„Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj”. Chodzi tutaj nie tylko o chleb materialny,
ale też o chleb życia (królestwa niebieskiego), a nim jest przecież sam Jezus Chrystus.
Następna prośba: „i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym
winowajcom”, przypomina nam, że otrzymane od Boga odpuszczenie naszych grzechów
zobowiązuje nas (jest także warunkiem) do przebaczania win naszym bliźnim. Aby móc
przystąpić do ołtarza, na którym Chrystus składa ofiarę za nasze grzechy, i aby móc przyjąć
Jego Ciało, trzeba najpierw pojednać się ze swoim bratem i ze swoją siostrą.
„I nie wódź nas na pokuszenie”. W tych słowach wyrażamy gotowość na przyjęcie
doświadczenia, które Bóg na nas dopuszcza, a zarazem jesteśmy przekonani, że umocnieni
Jego łaską potrafimy wytrwać w tym doświadczeniu.
W ostatnim wezwaniu: „ale nas zbaw ode złego”, zawarta jest prośba o uwolnienie
nas spod wpływu szatana. Tę myśl podkreśla modlitwa odmawiana bezpośrednio po
Modlitwie Pańskiej. Jest ona „błaganiem o uwolnienie całej wspólnoty wiernych spod mocy
zła”.
„WYBAW NAS, PANIE”
Kapłan w tych słowach prosi o wybawienie nas od „zła wszelkiego”, czyli od różnych
form zła, które chcą opanować nasze serca. Następnie prosi Boga: „Obdarz nasze czasy
pokojem”. Chodzi tu zarówno o pokój zewnętrzny, czyli wolność od wrogów, zagrażających
suwerenności narodu, jak też pokój wewnętrzny, czyli pokój w sercu człowieka.
Na końcu tekst tej modlitwy zawiera prośbę o charakterze eschatologicznym. Nasze
prośby zanoszone do Boga o wolność od grzechu i o pokój, tutaj na ziemi, owiane są
nadzieją na spotkanie z Chrystusem w chwili Jego przyjścia, a tym momentem będzie nasza
śmierć lub też przyjście Jezusa na końcu świata. Mimo naszych upadków, mimo naszych
grzechów, „pełni nadziei” oczekujemy spotkania z Nim, który jest samym miłosierdziem Boga
Ojca.
Na modlitwę kapłana odpowiadają wierni aklamacją: „Bo Twoje jest królestwo i
potęga, i chwała na wieki”.