Katecheza Eucharystyczna na Okres Wielkanocny (nr 6)
„Eucharystia źródłem jedności w Kościele, we wspólnocie, w rodzinie, w człowieku”
Zapowiedzi Wniebowstąpienia możemy szukać w jednej z nauk wygłoszonej przez Jezusa Chrystusa, podczas Ostatniej Wieczerzy, tuż przed Jego Męką: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam gdzie Ja jestem” (J 14,1-6). Jezus mówi o tym otwarcie, przygotowując uczniów na wydarzenia, które muszą się stać, przez co będzie musiał przejść i wyjaśnia jaki jest tego ostateczny cel. Widzimy w tym fragmencie ewangelii sekwencję poszczególnych zdarzeń – co musi się stać, aby wypełniły się pisma. To już wtedy pada pytanie: Znacie drogę, dokąd Ja idę ? I odpowiedź Świętego Tomasza, który jako jedyny ma odwagę przyznać się, że niczego nie rozumie. „Panie, nie wiemy dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę? Ja jestem drogą i prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie”.
Eucharystia to całe nasze życie. Znamienne jest, że w dzisiejszej ewangelii, usłyszymy słowa, które Jezus już wcześniej wypowiadał: „Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem” Łk 24,46. Nowością jest to, że po Zmartwychwstaniu Apostołowie mają być tego świadkami.
Bezpośrednio przed swym wstąpieniem do nieba Jezus wyjaśnia apostołom, że księgi Prawa Mojżeszowego oraz Proroków zapowiadały Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Jego ofiara na krzyżu od zarania dziejów ludzkości była wpisana w plany Boże i otworzyła ludziom drogę do życia wiecznego. Dlatego apostołowie otrzymują teraz zadanie, które też zostało zapowiedziane w Starym Testamencie: mają wszystkich ludzi wzywać, by przez nawrócenie otworzyli przed Bogiem swe serce i dostąpili przebaczenia grzechów.
I znowu warto się cofnąć do wydarzeń spod Cezarei Filipowej opisanych u Świętego Mateusza w 16 rozdziale, kiedy to Jezus stawia uczniom pytanie: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” Pada wiele odpowiedzi, ale żadna z nich nie jest dobra, dlatego Jezus ponownie o to pyta, ale już tylko apostołów: „A wy za kogo mnie uważacie?”. I Piotr pod natchnieniem Ducha Świętego w imieniu uczniów odpowiada „Ty jesteś Mesjasz Syn Boga żywego”. Następuje pochwała i zapowiedź kim On ma być – Piotr opoka, na tej opoce ma być zbudowany Kościół, którego bramy piekielne nie przemogą. Po tej zapowiedzi Jezus wyjaśnia co musi się stać z Mesjaszem i ten sam Piotr, który przed chwilą został tak wyróżniony zaczyna mówić do Jezusa. „Panie niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie”. I to właśnie wtedy padają te mocne słowa: „Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku”. Po Zmartwychwstaniu, Apostołowie nie mają już z tym problemu, bo wszystko się dokonało dokładnie tak jak Jezus to zapowiedział. Teraz po Wniebowstąpieniu, Apostołowie muszą się przygotować na realizację jeszcze jednej obietnicy. „Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni w moc z wysoka”.
Od Wniebowstąpienia do Zesłania Ducha Świętego dla Apostołów to swoisty czas na adorację, kontemplację i przygotowanie się do głoszenia pełnej prawdy o Zmartwychwstaniu Pana Jezusa, ale też do rozpoczęcia sprawowania Eucharystii, zgodnie z zapowiedzią: „To czyńcie na moją pamiątkę”.
Jeśli Eucharystia ma być źródłem jedności, to znowu warto przypomnieć sobie słowa modlitwy z Wieczernika podczas Ostatniej Wieczerzy: „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty Ojcze we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty mnie posłałeś. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty mnie posłał i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę Moją, którą Mi dałeś”.
Wniebowstąpienie jest w swej istocie uwielbieniem i wywyższeniem Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Dla uczniów, a potem dla wszystkich członków Kościoła, jest ono znakiem, że ich Pan i Nauczyciel zakończył swe zbawcze dzieło na ziemi i wraca do chwały Ojca, którą z własnej woli opuścił, przychodząc na świat jako człowiek. Dlatego Jego odejście nie jest już smutne, ale staje się źródłem radości, ponieważ potwierdza prawdę, że Bóg doprowadził do końca swe zamiary zbawcze. Wstępując do nieba w sposób fizyczny, na oczach świadków, Jezus niejako chce zobrazować to co jest rzeczywistością niewidzialną i czego nie da się wyrazić ludzkim językiem.
Opracował: Ks. prał. mgr lic. Jarema Sykulski