OFIARA KOŚCIOŁA
Po aklamacji wiernych ma miejsce modlitwa zwana anamnezą, tzn. pamiątką:
„wspominając, Boże, zbawczą mękę Twojego Syna, …” (III ME). Kapłan nie tylko wspomina
czyny zbawcze Chrystusa, ale one tutaj, w tym momencie, się urzeczywistniają. Tu, na
ołtarzu, jest Chrystus obecny w swojej ofierze krzyżowej, w swoim zmartwychwstaniu i
wniebowstąpieniu.
W dalszej części kapłan modli się: „wejrzyj, prosimy, na dar Twojego Kościoła i
przyjmij ofiarę, przez którą pojednałeś nas ze sobą. Spraw, abyśmy posileni Ciałem i Krwią
Twojego Syna i napełnieni Duchem Świętym, stali się jednym ciałem i jedną duszą w
Chrystusie”. Ta modlitwa jest prośbą o owoce Komunii Świętej.
W ofiarę Chrystusa włączana jest ofiara Kościoła, a w jej ramach ofiara każdego z
nas. Być jednym ciałem w Chrystusie, być jedną duszą w Chrystusie, w rodzinie i w Kościele oto owoc Mszy Świętej! Ta jedność jest możliwa przez „bycie darem” dla drugiego, przez
składanie ofiary z siebie, przez poddanie własnego „ja” dobru drugiej osoby.
MODLITWY WSTAWIENNICZE
Pierwsza z modlitw wstawienniczych brzmi: „Niech On nas uczyni wiecznym darem
dla Ciebie, abyśmy otrzymali dziedzictwo z Twoimi wybranymi, przede wszystkim z
Najświętszą Dziewicą, Bogurodzicą Maryją, ze św. Józefem Jej Oblubieńcem, świętymi
Apostołami i Męczennikami, (ze świętym N.) i wszystkimi świętymi, którzy nieustannie
orędują za nami u Ciebie” (III ME). Jest to prośba o przyjęcie ofiary zgromadzonych na Mszy
Świętej wiernych. Każdy jej uczestnik złożył na ołtarzu cząstkę siebie (radość,
podziękowanie, ból, sprawy trudne). Teraz kapłan prosi o przyjęcie każdego z nas jako daru
oddawanego Bogu. Jest to możliwe przez Chrystusa, ofiarującego się swojemu Ojcu. To
Boży Syn wpisuje nas – członków Jego Ciała, którym jest Kościół – w dar swojego życia i
zanosi przed tron Ojca.
Kościół na ziemi, którego członkami jesteśmy, żyje w łączności z Kościołem
zbawionych. Dlatego też prośbę o przyjęcie siebie jako daru, kieruje do Boga za
wstawiennictwem świętych w niebie, a przede wszystkim za wstawiennictwem Najświętszej
Dziewicy, Bogurodzicy Maryi. Tak oto przez Maryję i świętych, spotykają się ze sobą liturgia
niebieska i liturgia ziemska.
W dalszej części liturgii Eucharystii kapłan modli się: „Prosimy Cię, Boże, aby ta
ofiara naszego pojednania sprowadziła na cały świat pokój i zbawienie. Utwierdź w wierze i
miłości Twój Kościół pielgrzymujący na ziemi, a więc Twojego sługę, naszego Papieża N.,
naszego biskupa N., wszystkich biskupów świata, duchowieństwo i cały lud odkupiony”. Ta
kolejna modlitwa wstawiennicza obejmuje cały świat. Największym darem doczesnym dla
niego jest pokój, a największym darem wiecznym jest zbawienie. Dlatego właśnie tak żarliwie
prosimy o te najważniejsze dary.
Następnie intencja modlitewna „wraca” do Kościoła, który pielgrzymuje drogami tego
świata i pragnie go przemieniać wartościami duchowymi. Do wypełnienia tego zadania
potrzebuje on przewodników, a więc biskupów, kapłanów i wiernych, którzy na mocy
sakramentu Chrztu stają się zaczynem dobra w świecie. Symbolem i gwarantem jedności
Kościoła, jedności w wierze, w sprawowaniu liturgii i udzielaniu sakramentów jest Ojciec
Święty. Dlatego modlimy się za niego podczas każdej Mszy Świętej.
Kolejna prośba kierowana do Boga w Modlitwie Eucharystycznej brzmi: „wysłuchaj
łaskawie zgromadzonych tutaj wiernych, którzy z Twojej łaski stoją przed Tobą. W
miłosierdziu swoim, o dobry Ojcze, zjednocz ze sobą wszystkie swoje dzieci rozproszone po
całym świecie” (III ME). Kapłan prosi najpierw za wiernych, uczestniczących we Mszy
Świętej, czyli za „stojących” przed Panem, a następnie Kościół kieruje swoją modlitwę do
dobrego Ojca za wszystkie Jego dzieci, które są rozproszone po całym świecie, w tym także
za tych ludzi, którzy Boga jeszcze nie znają lub odeszli od Niego.
W ostatniej modlitwie wstawienniczej Kościół modli się za tych, którzy odeszli z tej
ziemi, ale nie mogą jeszcze radować się przebywaniem z Ojcem w niebie. Zmarli potrzebują
oczyszczenia przez pokutę za kary zaciągnięte z powodu popełnionych grzechów. Kościół
pielgrzymujący przez tę ziemię czuje się mocno złączony z Kościołem cierpiącym w czyśćcu
i chce nieść pomoc duszom tam pokutującym. Najskuteczniejszą formą świadczonej im
pomocy jest Msza Święta ofiarowana za nich.
Doskonale rozumiała to św. Monika, która w ostatnich dniach swojego życia
powiedziała do swojego syna, św. Augustyna: „To nieważne, gdzie złożycie moje ciało.
Zupełnie się o to nie martwcie! Tylko o jedno was proszę, żebyście – gdziekolwiek będziecie –
wspominali mnie przed ołtarzem Pańskim” (wyznania, IX 11).
